Οι καλύτερες ατάκες από την «εξομολόγηση» του Ραζβάν Λουτσέσκου στη μεγάλη συνέντευξη διάρκειας 54 λεπτών, που παραχώρησε στο επίσημο κανάλι του ΠΑΟΚ.
Εκεί μίλησε για την περσινή σεζόν, το black out του περασμένου Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου, τα μόλις δέκα βράδια φυσιολογικού ύπνου, η απόφαση επιστροφής στον ΠΑΟΚ, η ψυχολογική φυλακή και η σχέση με τον Ιβάν Σαββίδη!
Δεν ξέρω αν είχα δέκα φυσιολογικά βράδια πέρσι
– Πόσα άγρυπνα βράδια είχατε αυτήν την σεζόν;
Μη με ρωτάτε. Πραγματικά δεν ξέρω αν είχα έστω και δέκα φυσιολογικά βράδια. Δεν νομίζω να είχα. Διότι όταν είσαι έτσι, όταν κοιμάσαι πάντα στις 03.00 και πρέπει κάθε τέσσερις μέρες να αλλάζεις κρεβάτι και μετά από τα ματς δεν μπορείς να κοιμηθείς, λόγω της αδρεναλίνης και σκέφτεται το ίδιο παιχνίδι και ταυτόχρονα το επόμενο παιχνίδι, είναι σχεδόν αδύνατο… Για τον ποδοσφαιριστή ίσως είναι πιο εύκολο, αν όχι άμεσα μετά το παιχνίδι, ίσως την επόμενη ημέρα. Για έναν προπονητή όμως, το να τελειώνει ένα ματς γεμάτο πίεση από συναισθήματα και αδρεναλίνη και τη στιγμή που τελειώνει αυτό το ματς να έχει μία με δύο ώρες ηρεμίας μόνο, πριν έρθει αντιμέτωπος με το επόμενο παιχνίδι, την αρχική ενδεκάδα, το πώς θα παίξει, το πώς θα προετοιμαστεί για τον αντίπαλο, το τι πρέπει να κάνεις τις μία με δύο προπονήσεις που θα έχει στη διάθεση. Με τόσα συναισθήματα λοιπόν, είναι αδύνατον να κοιμηθείς. Κι αν αυτό το κάνεις ας πούμε για δύο εβδομάδες, μετά χάνεις τον ρυθμό. Ελπίζω στις καλοκαιρινές διακοπές να ξεκουραστώ. Αλλά και πάλι είναι αυτή η αδρεναλίνη που με ενθουσιάζει, είναι αυτή η ευχαρίστησή του να είσαι στο γήπεδο, αυτό το μαχητικό πνεύμα, όλα αυτά που με κάνουν χαρούμενο.
Βιώνω τεράστιο πόνο στην ήττα, δεν λειτουργώ μετά… φυσιολογικά
-Και πως είναι να νιώθετε πως σχεδόν όλοι στον οργανισμό, στο αγωνιστικό τμήμα και γενικά όλοι στον σύλλογο βασίζονται σ΄εσάς, σας έχουν εμπιστοσύνη;
Μη με ρωτάτε καλύτερα. Ναι, είναι δύσκολο πολύ δύσκολο. Αυτή είναι η πιο σκληρή κατάσταση κι όταν έχουμε αρνητικά αποτελέσματα γνωρίζω ότι εγώ απογοητεύω πολύ κόσμο και εξαιτίας αυτού βιώνω τεράστιο πόνο. Είναι και σωματικό, δεν είμαι «φυσιολογικός άνθρωπος» για τις επόμενες δύο με τρεις ημέρες. Εξαρτάται, βέβαια και από το πότε είναι το επόμενο παιχνίδι, αλλά μέχρι το επόμενο δεν είμαι καλά. Όλα μέσα μου με βασανίζουν, ίσως αυτές τις στιγμές ο μόνος τρόπος να διατηρήσω την ισορροπία μου είναι η γυναίκα μου.
-Αυτή θα ήταν η επόμενη ερώτηση. Τι σας χαλαρώνει και ποιο είναι το πρόσωπο που σας βοηθάει να ισορροπήσετε ή τι είναι αυτό που κάνετε μετά από ένα παιχνίδι, ώστε να μην νιώθετε αυτόν τον πόνο;
Αυτό συμβαίνει μετά από αρνητικά αποτελέσματα. Μετά από θετικά, δεν μπορώ να πω ότι μεγαλοποιώ τη χαρά μου, ότι πετάω. Δεν εξωτερικεύω τη χαρά μου. Είναι περισσότερο κάτι εσωτερικό, ένα βαθύ αίσθημα ανακούφισης πως έκανα σωστά τη δουλειά. Μου αρέσει μετά από το παιχνίδι να πίνω ένα ποτήρι κρασί, να έχω τους ανθρώπους μου κοντά μου. Στην πραγματικότητα έχουμε αποφασίσει ότι μετά από κάθε παιχνίδι και δύο μέρες πριν το επόμενο παιχνίδι, δειπνούμε, πίνουμε ένα ποτήρι κρασί και συζητάμε φυσιολογικά τα προβλήματά μας, για το ποδόσφαιρο, αλλά σε μία πιο χαλαρή ατμόσφαιρα από ότι στο γήπεδο. Εκεί υπάρχει συνεχώς κι ένα πρόβλημα. Γενικά δουλεύοντας με ένα σύνολο ανθρώπων, ειδικά παικτών, σημαίνει ότι κάθε μέρα θα έχεις τουλάχιστον έαν πρόβλημα. Αυτή είναι μία άλλη πλευρά αυτής της δουλειάς και ίσως απαιτεί αρκετό χρόνο για να μιλήσουμε γι΄αυτό.
-Πώς διαχειρίζεται η σύζυγός σας, η Άννα, αυτή την κατάσταση, αυτή τη συνθήκη της δουλειάς σας;
Αρχικά, πιστεύω ότι είμαι ένας βαρετός άνθρωπος σαν οικογενειάρχης, Μαζί μου δεν διασκεδάζει όπως ίσως και τα παιδιά μου. Δεν ξέρω, ίσως αν ήμουν μόνος μου τώρα ή χωρισμένος θα σκεφτόμουν πάρα πολύ να δημιουργήσω οικογένεια, επειδή θα κατέστρεφα το άλλο πρόσωπο. Τουλάχιστον η Άννα ήταν μαζί μου εξ αρχής και πέρασε την περίοδο που ήμουν ποδοσφαιριστής, περάσαμε πολύ ωραίες στιγμές, στιγμές έρωτα, στιγμές πολέμου, σκληρές εμπειρίες, γνωρίσαμε ο ένας τον άλλον…
-Υπάρχει κάποιο πρόσωπο που είναι κρίσιμο κατά κάποιο τρόπο σε αυτόν τον τομέα; Λέτε ότι η γυναίκα σας δεν σας δίνει οδηγίες, ωστόσο προέρχεστε από μια οικογένεια που ζει για το ποδόσφαιρο.
Κανείς. Ίσως ο πατέρας μου και η μητέρα μου, αλλά όχι πια… η μητέρα μου δυστυχώς μεγάλωσε αρκετά, είναι 78 και δεν είναι πια ο ίδιος άνθρωπος, κάτι που για μένα είναι πολύ λυπηρό. Αλλά όχι, κανείς στην οικογένεια μου που να έχει διάθεση κριτικής προς εμένα, γιατί κανένας δεν παρακολουθεί τόσο στενά την δουλειά μου. Η κόρη μου είναι με την οικογένεια της και τα παιδιά της, ο γιός μου έχει την δουλειά του. Πιστεύεις πως χρειάζομαι και άλλη κριτική;
Οι άνθρωποι εδώ γεννήθηκαν για να κριτικάρουν και να βλέπουν κυρίως την αρνητικότητα ή πιστεύετε πως το αφεντικό είναι ένας εύκολος άνθρωπος σε αυτό το κομμάτι και μπορεί να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις; Αυτό είναι το δίκαιο όμως. Από την μια πλευρά τίποτα σε κριτική, μα από την άλλη…
-Αφήνοντας στην άκρη την διαχείριση των ανθρώπων, γιατί θα μιλήσουμε αργότερα για αυτό, βλέπετε τον εαυτό σας στο ποδόσφαιρο μέχρι τα 70 σας όπως ο πατέρας σας ή θα ταξιδεύετε στον κόσμο σε με τρία χρόνια όπως είπατε σε πρόσφατη συνέντευξη σας;
Με ξέρετε καλά. Ήρθα εδώ, έδωσα όλη την αγάπη στην δουλειά μου, στην ομάδα, στο μέρος. Για μένα ειλικρινά η Θεσσαλονίκη είναι κάτι πολύ, πολύ, πολύ βαθύ μέσα μου και όπου και αν πάω θα πρέπει να αγαπάω την πόλη. Αν δεν την αγαπάω, δεν θα μπορώ να δουλέψω, δεν θα μπορώ να παραμείνει εκεί. Πρέπει να αγαπάω τον τόπο, να αγαπάω τους παίκτες. Αν δεν αγαπάω τους παίκτες, δεν θα μπορώ να χτίσω ένα σύνολο με νοοτροπία, αυτό που θα έχει την επιθυμία να πάει στην μάχη. Κοιτάξτε τα τελευταία χρόνια με τον ΠΑΟΚ κατακτήσαμε δυο φορές το double. Μια φορά ήταν αυτή η ιστορία με τις επιτροπές, αλλά μας έκλεψαν τον τίτλο, αυτή είναι η αλήθεια! Ήταν double! Την επόμενη χρονιά πήραμε το άλλο double. Μετά πήγαμε στην Αλ Χιλάλ κερδίσαμε το Champions League, το πρωτάθλημα και το Κύπελλο. Μετά επιστρέψαμε τον ΠΑΟΚ και πήγαμε στον τελικό του Κυπέλλου, στους «8» του Conference League, πήραμε την δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα παλεύοντας μέχρι τέλους σε όλες τις διοργανώσεις.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είσαι ικανός, να διαθέτεις ισχυρή πνευματικά νοοτροπία και αυτό να προέρχεται από κάθε τομέα, από τις σχέσεις των ανθρώπων. Και μην νομίζετε ότι ένας παίκτης μπορεί να είναι χαρούμενος ενώ δεν παίζει. Όχι είναι πολύ στεναχωρημένοι! Παίκτες σε όλο τον κόσμο χάνουν το ενδιαφέρον τους αν δεν παίζουν, αλλά έχοντας αυτή την προσέγγιση προκαλείς τον παίκτη να έρθει σε εμάς, στο σύνολο, να βγει λίγο από τον εγωισμό του και να δώσει περισσότερα για την ομάδα.
Ούτε στρατηγική έχω, ούτε φοβάμαι! Επέστρεψα γιατί ανήκω στην ιστορία του ΠΑΟΚ
Όταν ένας παίκτης το κάνει αυτό, οι πιθανότητες να γίνει η ομάδα επιτυχημένη αυξάνονται. Αυτό συμβαίνει λοιπόν. Αγαπάω πολύ την Θεσσαλονίκη. Έφυγα από εδώ γιατί πραγματικά ήμουν πολύ λυπημένος κάποια στιγμή. Επέστρεψα με χαρά επειδή αγαπάω την Θεσσαλονίκη. Δεν πρόκειται για κάποια στρατηγική κίνηση. Και ξέρετε πολύ καλά ότι όλοι όσοι γνωρίζω, μου είπαν: γιατί επιστρέφεις; Είσαι τρελός;
Kαι είπα όχι, ούτε στρατηγική έχω, ούτε φοβάμαι τίποτα και σε κάθε περίπτωση έκανα εδώ θαυμάσια δουλειά. Ανήκω στην ιστορία του ΠΑΟΚ και θα παραμείνω. Τίποτα δεν θα αλλάξει. Ακόμα και αν έχω μια κακή περίοδο τώρα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να αλλάξει.
Λοιπόν, έρχομαι γιατί αγαπάω αυτό το μέρος και μπορώ να σας πω ότι ονειρεύομαι και θα ήθελα σε 2-3 χρόνια με την γυναίκα μου που έχει μια φυσιολογική ζωή, όπως και εγώ άλλωστε, να κάνω αυτή την ζωή. Δεν θέλω να γίνω ο πατέρας μου. Ποτέ δεν έκανα σύγκριση με τον πατέρα μου. Ούτε ποτέ έκανα προβολή του εαυτού μου στο μέλλον σαν επρόκειται για την καριέρα του πατέρα μου. Χαίρομαι με τα τρόπαια που έχω κερδίσει. Είμαι 53 ετών και έχω πετύχει πολλά, πολλά τρόπαια, πολλές δουλειές. Όποτε ότι έπρεπε να αποδείξω στον εαυτό μου, το έχω κάνει ήδη. Έτσι ναι, αγαπάω την δουλειά μου, αλλά επίσης σκέφτομαι σοβαρά σε 2-3-4 χρόνια να σταματήσω. Αυτό σκέφτομαι τώρα. Ίσως σε 2-3 χρόνια να αλλάξω σκεπτικό. Γνωρίζετε ότι η ζωή σε βάζει συχνά σε περίεργες και εντελώς διαφορετικές καταστάσεις και συχνά σε αναγκάζει να αλλάξεις γνώμη.
συντελεστες
