Μία συγκλονιστική συνέντευξη ζωής, ένα απίθανο story telling κατέθεσε μέσα από την ψυχή του ο προπονητής του Άρη Χερμάν Μπούργος στην αργεντίνικη «La Nacion» και τον δημοσιογράφο Cristian Grosso. Ο Αργεντινός τεχνικός αναφέρθηκε στα προβλήματα υγείας που είχε με τον καρκίνο, για το νέο κεφάλαιο στη ζωή του στον Άρη, τον θεό του Πολέμου, για τη Θεσσαλονίκη και τη γη της Μακεδονίας του Βασιλιά Φίλιππου, αλλά και για την σχέση που έχει με τον Τσόλο Σιμεόνε.
Ακολουθεί απόσπασμα από την συνέντευξη του:
Για το πρόβλημα υγείας: «Διαπίστωσα τις δυνάμεις μου κι έζησα την εμπειρία με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Προσπαθώντας να εμψυχώσω ανθρώπους οι οποίοι παλεύουν για τη ζωή τους στα νοσοκομεία. Το μυαλό μου ήταν να δώσω δύναμη σ’ αυτούς τους ανθρώπους» και αναφέρθηκε κυρίως στους ανθρώπους νεαρής ηλικίας οι οποίοι αντιμετωπίζουν μεγαλύτερη δυσκολία στο να συνειδητοποιήσουν το πρόβλημα».
Για την ελληνική ιστορία και το θεό Άρη: «Ζω στην περιοχή όπου γεννήθηκε ο Φίλιππος της Μακεδονίας. Εκεί βρίσκεται το άγαλμα του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πατέρας και γιος ένα τετράγωνο μακριά… Υπέροχα!!! Δείτε τι είναι η Ελλάδα σε πολιτιστικό επίπεδο, με τη μυθολογία της… Ο Άρης, η ομάδα που ηγούμαι, είναι ο Άρης, ο Θεός του Πολέμου!, ο γιος του Δία και της Ήρας… και ο Όλυμπος υπάρχει, νόμιζα ότι ήταν μέρος της μυθολογίας, αλλά όχι, είναι το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, στα Βαλκάνια και είναι απέναντι από τη Θεσσαλονίκη. Έχω τα πάντα εκεί. Για όσους αγαπούν την ιστορία, όπως εγώ, που παθιάζομαι με την καταγωγή, από πού προερχόμαστε, η Ελλάδα είναι το λίκνο του πολιτισμού».
Για τις διαφορές στη ζωή του τώρα που είναι προπονητής, να είσαι παίκτης από το να εργάζεσαι σαν προπονητής: «Η δουλειά του προπονητή δεν τελειώνει ποτέ. Οι 24 ώρες δεν του φτάνουν. Ο παίκτης θα δουλέψει για δύο, τρεις ώρες μάξιμουμ. Ο προπονητής έχει περισσότερες ευθύνες. Το ποδόσφαιρο είναι… ποδόσφαιρο, δεν είναι σκάκι. Δεν έχεις να σκεφτείς μόνο τον εαυτό σου αλλά όλους τους παίκτες, μια ομάδα».
Για την παρουσία του στον Άρη: «Είναι ωραίο να βλέπεις πότε αντιδρά η ομάδα, γιατί τελικά πρόκειται για τη διόρθωση καταστάσεων, αυτό που κάνουμε εμείς οι προπονητές. Αυτό που κάνουμε εμείς οι προπονητές είναι να φτιάχνουμε, να διορθώνουμε, να βλετιώνουμε και να στοχεύουμε πάντα στη νίκη, κάτι που μας συγκινεί όλους. Ξεκινήσαμε όγδοοι και τερματίσαμε τρίτοι, ήταν υπέροχο το πώς οι παίκτες ανταποκρίθηκαν αμέσως. Είναι αυτό που έμαθα μετά από τόσο καιρό: ο παίκτης πρέπει να οδηγείται και όταν βρίσκει τον προπονητή που του λέει πώς, απαντά. Αλλά αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα για τον προπονητή: να καθορίσει το πώς. Αν το αποκτήσεις και μετά κερδίσεις, γίνεσαι πιο δυνατός. Γιατί ό,τι μιλάς, ό,τι δείχνεις και ό,τι λες, χρειάζεται πάντα να το διασφαλίζεις με θριάμβους».
Για τη γλώσσα: «Η γλώσσα δεν έχει δευτερεύουσα σημασία, η γλώσσα είναι θεμελιώδης. Υπάρχουν παίκτες που μιλούν πέντε γλώσσες και προπονητές που μιλούν τέσσερις ή πέντε γλώσσες. Πρέπει να προετοιμαστεί κανείς, μιλάω τρεις γλώσσες, Αγγλικά, Ιταλικά και τη μητρική μου, φυσικά. Γιατί το να εξαρτάται από μεταφραστή δεν είναι το ίδιο με το να φτάσεις απευθείας στον παίκτη. Όταν περνάς από έναν μεταφραστή, δεν είναι πια το ίδιο, το μήνυμα δεν φτάνει με την ίδια δύναμη. Γιατί είναι το λεξιλόγιο που επιτρέπει την ιδέα σου να γίνει πιο γρήγορα κατανοητή, γιατί δεν έχεις χρόνο, δεν υπάρχει χρόνος εδώ. Επίσης, ο μεταφραστής μπορεί να μεταφέρει τις λέξεις, αλλά όχι τα συναισθήματά σου. Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση του παίκτη: ποιον κοιτάτε; Με κοιτάς ή κοιτάς τον μεταφραστή;».
Για τον κόσμο: «Είναι παρόμοια με την Αργεντινή. Και το συγκρίνω αρκετά με το Ροζάριο. Γιατί στη Θεσσαλονίκη είναι δύο ομάδες. Για την ακρίβεια τρεις, αλλά επειδή ο Ηρακλής έχει υποβιβαστεί έμειναν δύο. Εμείς και ο ΠΑΟΚ. Και το βλέπω σαν τα Νιούελς Ολντ Μπόις-Ροζάριο Σεντράλ».
Τέλος, αφού μίλησε για την προπονητική εμπειρία στη Νιούελς Ολντ Μπόις, το ποδόσφαιρο στην Αργεντινή και την εθνική ομάδα, αναφέρθηκε και στη σχέση του με τον Ντιέγκο Σιμεόνε: «Είμαστε σαν τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και τον Τζο Πέσι. Σας άρεσε αυτός ο παραλληλισμός; Είναι καλοί φίλοι, το ίδιο κι εμείς».
