Ο Νίκος Κυζερίδης είναι ένας «μαχητής» της ζωής, καθώς ξεπέρασε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας με τον καρκίνο που τον ταλαιπώρησε για χρόνια, αλλά τελικά κατάφερε και στάθηκε όρθιος.
Ο παλαίμαχος επιθετικός του Αρη και αρκετών άλλων ομάδων της Super League μίλησε στο Metropolis για την προσωπική του κατάσταση, αλλά και για την επιθυμία του να ασχοληθεί ξανά με το ποδόσφαιρο.
«Εγινα για δεύτερη φορά παππούς. Την μέρα που γέννησε η κόρη μου πήγα στο νοσοκομείο και με ρώτησαν αν είμαι ο πατέρας του παιδιού… Και λέω όχι είμαι ο πατέρας της κοπέλας. Είναι ωραίο να το ακούς. Χαίρεσαι για λίγο αλλά μετά μπαίνεις στη θέση σου. Είναι μεγάλη ευτυχία και δοξάζω τον Θεό και την οικογένειά μου, που κατάφερα να ζήσω και αυτό το πράγμα. Πριν πολλά χρόνια μπορούσα να μην ζήσω ούτε το πρώτο εγγονάκι. Οσα προβλήματα να έχεις και στην καθημερινότητά σου , αυτά τα γεγονότα τα παίρνουν προς τα πίσω. Η ζωή όλων έχει αλλάξει πάρα πολύ και προς το χειρότερο. Και δεν ξέρω που θα πάει όλο αυτό. Πάντα είμαι αισιόδοξος και έχω πίστη, αλλά είναι κάποια πράγματα που το ένστικτό σου είναι αρνητικό. Κάτι έχει τρελάνει τον κόσμο… Εγώ τα φέρνω βόλτα, όπως τα φέρνει όλος ο κόσμος. Ασχολούμαι με τα παιδιά σε κάποιες ομάδες αλλά έχω φτάσει στο σημείο να κάνω και τρεις δουλειές. Δεν είναι ντροπή, αλλά το κάνω. Δουλεύω και νύχτα, δουλεύω και μέρα, πάω και στα σχολεία το μεσημέρι. Κάνω τρεις δουλειές!», ανέφερε αρχικά.
Και συνέχισε. «Δούλευα και νύχτα, δεν μπόρεσα άλλο. Δούλευα σε ένα εργοστάσιο. Από τις 11:30 μέχρι τις 8 το πρωί. Στα σχολεία ήμουν δάσκαλος ποδοσφαίρου, και το απόγευμα πήγαινα στα γήπεδα να κάνω προπόνηση στα άλλα μου παιδιά. Όλοι δεν το πίστευαν και μου έλεγαν τι ψυχή έχεις εσύ… Δεν είναι αυτό που ζητάω, έχω ζήσει όλα μου τα χρόνια μέσα σε ένα γήπεδο. Πρέπει να βλέπεις, που μπορεί να φτάσει ο εαυτός σου. Εγώ μετά την αρρώστια είδα ότι μπορώ να κάνω πολλά πράγματα. Οσο αντέχει το σώμα μου και η ψυχή μου. Δεν λέω ποτέ «γιατί θεέ μου», όλα για κάποιον λόγο γίνονται…Εγώ έφτασα σε σημείο να πέσω, αλλά ξανασηκώθηκα! Αυτή είναι η ζωή μου. Εχω τους αγγέλους δίπλα μου, την γυναίκα μου, τα παιδιά μου και την οικογένειά μου. Είμαι πολύ πλούσιος σε αυτό».
Κλείνοντας είπε πως «θα ήθελα να είμαι και εγώ σε μια ομάδα, να βάλω το δικό μου λιθαράκι. Αλλά όπως λένε καμιά φορά, παρακάλα-παρακάλα δεν γίνεται. Πολλοί Ελληνες μου λένε “καλά είναι δυνατόν να δουλεύεις εσύ εκεί πέρα, και να μην έχεις μια ομάδα”… Εκανα κάποιες κινήσεις, δεν καρποφόρησαν. Εγώ έχασα πολλά λεφτά από το ποδόσφαιρο. Αν έπαιρνα τα λεφτά που ήταν συμφωνημένα να πάρω ήταν περίπου 500.000 ευρώ. Και αν τα βάλουμε πριν το 2004, έχουν περάσει 20 χρόνια σχεδόν. Και εγώ έχω κάνει λάθη, αλλά δεν πρέπει να κρίνουμε. Υπήρχαν μέρες που έκλαιγα, αλλά δεν μπορείς να παρακαλάς συνέχεια. Μου τα έφερε έτσι η ζωή. Αλλά λέω καμιά φορά ρε γαμώτο, αυτό το επάγγελμα που αγάπησα να μην μπορώ να βοηθήσω έναν παίκτη ή μια ομάδα. Το βλέπω λίγο τρελό…Ας με αφήσουν να δείξω αν μπορώ!».
συντελεστες
