Ακολουθηστε μας

Football Insider

Για ποιο λόγο να γίνεις Λίβερπουλ…

Αν και γεννήθηκα, μεγάλωσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και όχι στην προκειμένη περίπτωση σε κάποιο σοκάκι του Mersey, μια ιστορική εκπομπή της ΥΕΝΕΔ, το «Αθλητικό Απόγευμα», όπως λεγόταν και μας πρόσφερε ένα ματς του αγγλικού πρωταθλήματος κάθε Σάββατο μεσημέρι ήταν η αιτία που λάτρεψα τη Λίβερπουλ, η οποία γιορτάζει τα γενέθλια της, όπως και ο αγαπημένος ΠΑΟΚ, δύο φορές το χρόνο!

Επισήμως σήμερα οι «Reds» συμπληρώνουν 131 χρόνια ζωής.

Αρχικά, πιτσιρίκι 7-8 ετών, είχα όπως και οι περισσότεροι ένα πρόβλημα μέχρι να αντιληφθώ ποια ήταν η «δική μου ομάδα» και ποια η αντίπαλος καθισμένος μπροστά στην ασπρόμαυρη τηλεόραση.

Συνήθως έπαιζαν τα καλύτερα στιγμιότυπα του ματς της προηγούμενης εβδομάδας, όμως μέχρι ο Γιάννης Αργυρίου να πει «η Λίβερπουλ παίζει με τις σκούρες εμφανίσεις και τα άσπρα παντελονάκια», δεν καταλάβαινα Χριστό! Όλα αυτά μέχρι να αντιληφθώ και να καψουρευτώ πρώτα τον Κέβιν Κίγκαν και στη συνέχεια τον διάδοχό του με το «7» στην πλάτη, «Βασιλιά Κένι», φιγούρες θρυλικές και εμβληματικές στα μάτια μου.

Για χρόνια το «England Sport» ήταν το μοναδικό αθλητικό μαγαζί σ’ ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη, που έφερνε ποδοσφαιρικές φανέλες ξένων ομάδων, σημαίες, κασκόλ, καπέλα και άλλα μπιχλιμπίδια «απευθείας από το Λονδίνο», όπως έλεγε με καμάρι ο ιδιοκτήτης του, που αν δεν κάνω λάθος λεγόταν Θόδωρος, ενώ λίγο πιο πάνω επί της Τσιμισκή ήταν το βιβλιοπωλείο του «Μόλχο», που χάζευες ελεύθερα τα ξένα αθλητικά περιοδικά της εποχής, «Onze», «Guerin Sportivo», «Shoot» κ.α..

Κάποιες φορές, χωρίς φράγκο στην τσέπη φυσικά, αλλά με περίσσιο θράσος, έμπαινα στα ενδότερα του μικρού μαγαζιού, απλά για να κάνω καμιά χαζή ερώτηση, του στυλ «πόσο κάνει αυτό το στυλό», «πόσο έχει εκείνο το σταχτοδοχείο με το σήμα της Λίβερπουλ», για να χαζεύω από πιο κοντά τα αντικείμενα του εφηβικών μου πόθων:

Ο στόχος μου ήταν ένας και μοναδικός: η φανέλα της εθνικής Αγγλίας του ’82».

Η Λίβερπουλ της δεκαετίας του ’70 ήταν χωρίς αμφιβολία μία από τις ομάδες που έχουν βάλει τη σφραγίδα τους στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, συνέχισε και την επόμενη δεκαετία, όπου κατέκτησε τίτλους, δε θυμάμαι πόσες φορές είχα βάλει την βιντεοκασέτα (που έγραψα με θρησκευτική ευλάβεια, πατώντας το pause και το rec στις διαφημίσεις του ημιχρόνου και πριν την απονομή…) και είχα δει τον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας το 1986.

Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η φωνή του μεγάλου Γιάννη Διακογιάννη, σ’ έναν από τους ωραιότερους τελικούς, όπου η Έβερτον προηγήθηκε με τον Γκάρι Λίνεκερ, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο η «αρμάδα» του Κένι Νταλγκλίς ήταν εντυπωσιακή και κέρδισε σκοράροντας τρεις φορές 3-1. Τα δυο γκολ ήταν με τον Ίαν Ρας. Όμως, όπως είχε πει ο αείμνηστος Γιάννης Διακογιάννης, «ίσως κορυφαίος εκείνη την ημέρα για τη Λίβερπουλ να ήταν ο Δανός Γιαν Μέλμπι».

Κάπως έτσι έπεσε ο… σπόρος και άνθισε η αγάπη μου για την «κόκκινη αρμάδα» του μεγάλου αγγλικού λιμανιού, την οποία δεν «απάτησα» ούτε μια φορά στα 30 χρόνια που έκανε για να στεφθεί ξανά πρωταθλήτρια Αγγλίας.

Ούτε καν όταν μπροστά στα μάτια του η «αιώνια αντίπαλος», Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έκανε μια από τις πιο επικές ανατροπές όλων των εποχών στον τελικό του Champions League το 1999 απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου.

We stand together. You’ll Never Walk Alone.

Η πίστη και η αγάπη παρέμεινε για μια ομάδα, που αν εξαιρέσεις το «Θαύμα της Πόλης», το 2005, με την κατάκτηση του κυπέλλου πρωταθλητριών, κάποια σκόρπια κύπελλα, όπως το ΟΥΕΦΑ το 2001 και μερικούς χαμένους τελικούς το 2007 στην Αθήνα και το 2018 στη Βασιλεία, κατόρθωνε να «γεννήσει» νέους «scousers» στη χώρα μας.

Μέχρι που πήγε στο μεγάλο λιμάνι ο Γιούργκεν Κλοπ. Ο μεταμορφωτής της Λίβερπουλ, ο προπονητής το όνομα του οποίου θα μπει με τιμές και δόξες δίπλα σε θρυλικές μορφές του «Άνφιλντ», αυτές των Μπιλ Σάνκλι, Μπομπ Πέισλι, Τζο Φάγκαν και Κένι Νταλγκλίς.

We stand together. You’ll Never Walk Alone.

συντελεστες

Facebook

περισσοτερα σε Football Insider