Για πέμπτη φορά στην καριέρα του ο Ραζβάν Λουτσέσκου θα δώσει το «παρών» σε τελικό Κυπέλλου Ελλάδας και ευελπιστεί να δώσει συνέχεια στη γεμάτη ρεκόρ και τίτλους πορεία του στους πάγκους.
Ο Λουτσέσκου ήταν μόλις 37 όταν οδήγησε τη Ραπίντ στον τελικό της Τιμισοάρα και στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ρουμανίας μπροστά σε 40.000 θεατές. Δεν είναι, ειδικά με τον Λουτσέσκου, περίεργο καν. Πρόκειται για περίπτωση ανθρώπου που έπαιξε, θαρρείς, ποδόσφαιρο μόνο και μόνο για να κυλήσει ο χρόνος… ώσπου να γίνει προπονητής. Άλλωστε ήταν άτυπος τέτοιος από τα 32 του, όταν ανέλαβε χρέη διοικητικού παράγοντα στην ομάδα των σιδηροδρόμων.
Από εκείνο το πρώτο μετάλλιο στη βιτρίνα του σπιτιού του στο Βουκουρέστι, ακολούθησαν άλλο τέσσερα συν του πρωταθλητή Ελλάδας (με τον ΠΑΟΚ) και του Ασιατικού Τσάμπιονς Λιγκ (με την Αλ Χιλάλ).
Εξάλλου ο φετινός θα είναι ο δωδέκατος τελικός καριέρας του Ρουμάνου προπονητή.
Ο Λουτσέσκου παραμένει ο προπονητής με τους περισσότερους τίτλους (1 πρωτάθλημα, 2 κύπελλα) στον «ασπρόμαυρο» πάγκο, αν μη τι άλλο γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πως είναι να παίζεις σε παιχνίδια που κρίνουν τίτλους, καθώς στην καριέρα του έχει ποσοστό 70% σε τελικούς. Έχει οδηγήσει πέντε διαφορετικές ομάδες (Ραπίντ Βουκουρεστίου, Αλ Τζάις, Ξάνθη, ΠΑΟΚ, Αλ Χιλάλ) σε έντεκα τελικούς κυπέλλου και έχει κερδίσει τους οκτώ!
Σε περίπτωση που κατακτήσει το κύπελλο στον φετινό τελικό, θα γίνει ο γηραιότερος προπονητής που κερδίζει τίτλο με τον ΠΑΟΚ σε ηλικία 54 ετών. Έχει κι αυτό το ενδιαφέρον του.
Για το κατά πόσο υπάρχει κίνητρο η (θετική) απάντηση μοιάζει εκ προοιμίου δεδομένη. Η αντιδιαστολή με τα πρόσφατα ματς πρωταθλήματος, έρχεται προφανής. Είναι η, πριν από πέντε χρόνια, ιστορία των δύο τελικών ΠΑΟΚ-ΑΕΚ, σε δύο διαδοχικούς τελικούς στο Μαρούσι.
Στον πρώτο, το «ασπρόμαυρο» κίνητρο έκαιγε. Είχε προηγηθεί το περιβόητο ματς με το πολυσυζητημένο γκολ του Φερνάντο Βαρέλα. Στον δεύτερο, όχι και τόσο. Είχε γίνει, μετά την επιτυχία στον πρώτο, αλλά και την κατάκτηση του πρωταθλήματος, χλιαρό. Όμως, το δεύτερο κύπελλο ο Ραζβάν το πανηγύρισε περισσότερο και από το πρώτο. Η επιβεβαίωση. Ένοιωθε και απεδείκνυε ότι ήταν εκείνη την εποχή σ’ όλα ανώτερος της ΑΕΚ.
Το κίνητρο του Ρουμάνου παραμένει φλογερό. Δεν είναι το Κύπελλο. Είναι το κύπελλο με τρόπο πιο πειστικό από ποτέ. Με αριθμούς πιο επιβλητικούς και θεαματικούς από ποτέ. Ειδάλλως, πώς να κάνει τη διαφορά, όταν από την ημέρα της επιστροφής του στην Τούμπα, ουσιαστικά, δεν έχει κερδίσει τίποτα;
Το λες και απωθημένο…
συντελεστες
