Football Insider: Τα τελευταία «γενέθλια» της θρυλικής Τούμπας!

Πέρασαν 63 χρόνια από την ημέρα που ο ποδοσφαιρικός «ναός» των απανταχού ΠΑΟΚτσήδων άνοιξε τις πύλες του στους πιστούς του. Ο ΠΑΟΚ, εξάλλου, είναι πάντα οι άνθρωποι του.

Η Τούμπα, το «ασπρόμαυρο» «σπίτι» δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Χτίστηκε με τα χέρια και το υστέρημα των ΠΑΟΚτσήδων, για την εποχή της ήταν ένα μεγαλοπρεπές στάδιο. Επιβλητικό, γοητευτικό, με μια περίεργη αύρα εχθρότητας για κάθε αντίπαλο – παίκτη ή οπαδό- που πέρασε έστω και μια φορά από αυτό το γήπεδο χωρίς να νοιώσει δέος.

Στο χορτάρι της μάγεψαν παικταράδες. Κουϊρουκίδης, Λέανδρος, Παπαδάκης, Γιεντζής, Κούδας, Σαράφης, Παρίδης, Ιωσηφίδης, Ζαγοράκης, Γκαρσία, Βιεϊρίνια. Γενιές ολόκληρες. Πέρασαν το κατώφλι της μύθοι της μπάλας, ο Κρόιφ, ο Μαραντόνα, ο Ρουμενίγκε κι δεκάδες άλλοι, όλοι τους υποκλίθηκαν στο μεγαλείο της.

Όπως ακριβώς το είχε πει ο ένας και μοναδικός Ντιέγκο Μαραντόνα: ««Εχω παίξει πολλά παιχνίδια, αλλά δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα…»!

Για τη δυναμική της Τούμπας έχουν γραφθεί πολλά, έχουν ειπωθεί διθύραμβοι, τις έχουν αποδοθεί τιμές από αντιπάλους, η αξία της παραμένει διαχρονική, αλλά πρέπει να τη ζήσεις από κοντά, για να τη μάθεις καλά. Άλλωστε, ανέκαθεν για τους «δυτικούς» της πόλης, η Τούμπα αποτελούσε το τελευταίο «ανάχωμα» πριν την ανατολική, πιο λαμπερή, πλευρά της.

Πρέπει ντυμένος στα ασπρόμαυρα να σουλατσάρεις στα στενά της, έχοντας αφήσει χιλιόμετρα μακριά το αυτοκίνητό σου, να φας «το βρώμικο» από τις δεκάδες καντίνες, που «όταν παίζει ο ΠΑΟΚ» λες και την περικυκλώνουν δε σε αφήνουν, κυριολεκτικά, να πάρεις ανάσα.

Οι δε ιαχές «στο γκολ» να ακούγονται μέχρι την παραλία κι όταν ο άνεμος είναι ευνοϊκός να τις στέλνει ως το Βαρδάρη. Όπως, το 1976 στο γκολ-τίτλου του Νέτο Γκουερίνο κι άλλα πολλά παρόμοια παραδείγματα. Όταν σήκωνε στον ουρανό της ο Αντρέ Βιεϊρίνια την κούπα του πιο μάγκικου, αήττητου, πρωταθλήματος…

Εκεί, στον τόπο του, ο ΠΑΟΚτσής, έχει μάθει να αφήνει την ψυχή του. Να κλείνει το λαρύγγι του, να παθιάζεται κι όταν σβήνουν οι προβολείς, κατηφορίζοντας για το σπίτι να είναι καλά με τον εαυτό του.

Η Τούμπα ήταν για την εποχή της ένα μεγαλοπρεπές στάδιο. Επιβλητικό, γοητευτικό, με μια περίεργη αύρα εχθρότητας για κάθε αντίπαλο. Κάποιες ομάδες, επί δεκαετίες ολόκληρες, «έχαναν απ’ τα αποδυτήρια» ή «μόλις περνούσαν τα Τέμπη…».

Τα τελευταία χρόνια, το γήπεδο άλλαξε πολύ. Ακόμη και η Τούμπα. Άρχισε κι αυτή να γίνεται «μόδα», τόπος ψυχαγωγίας, έστω κι αν συνεχίζει να σου βγάζει κάτι το εχθρικό. Συγκρίνοντάς το δε, με άλλα ευρωπαϊκά γήπεδα, μια μελαγχολία, σε πιάνει. Η έννοια πάρκινγκ, σε μια πυκνοκατοικημένη και μη προσβάσιμη περιοχή, είναι απαγορευμένη, μηδενικοί εκμεταλλεύσιμοι χώροι κι άλλα πολλά.

Εξήντα τρία χρόνια μετά ο ΠΑΟΚτσής μπορεί να ονειρεύεται στη θέση του παλιού και υπέργηρου γηπέδου, ένα νέο υπερσύγχρονο γήπεδο. Η Νέα Τούμπα, έρχεται!

Κι ίσως τα φετινά «γενέθλια» να είναι τα τελευταία για την (παλιά) Τούμπα…