Σε μια λαμπρή εκδήλωση στη Σιγκαπούρη, η FIBA τίμησε τον Πτρέντραγκ Στογιάκοβιτς επισημοποιώντας την είσοδό του στο Hall of Fame της κλάσης του 2024.
Ο «Πέτζα» είχε κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο με τη Γιουγκοσλαβία το 2002, όπως και το EuroBasket του 2001, στο οποίο αναδείχθηκε και MVP. Αγωνίστηκε με τους ΠΑΟΚ, Σακραμέντο Κινγκς, τους Ιντιάνα Πέισερς, τους Νιού Ορλίανς Πέλικανς, Τορόντο Ράπτορς και Ντάλας Μάβερικς, ενώ αποτέλεσε τρεις φορές All-Star και δύο φορές νικητής του διαγωνισμού τριπόντων.
Μαζί με τον εμβληματικό Σέρβο, το “παρών” έδωσαν και ο γενικός γραμματέας της σερβικής ομοσπονδίας, Σλάτκο Μπόλιτς και ο πρόεδρος για το μπάσκετ ανδρών, Μιλένκο Τέπιτς, με την δεξίωση να εκτυλίσσεται στην πόλη που διεξάγεται και το Intercontinental Cup.
Υπενθυμίζεται ότι ο Στογιάκοβιτς μίλησε για την πορεία του στην Ελλάδα με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, όταν υποχρεώθηκε να αφήσει την χώρα του λόγω του πολέμου που διέλυσε την Γιουγκοσλαβία την δεκαετία του 90.
«Η Ελλάδα εμφανίστηκε στην πιο σημαντική στιγμή στην ζωή μου, στα εφηβικά μου χρόνια, μετά τις δυσκολίες του πολέμου. Επιτέλους, είχα την ευκαιρία να πάω σε μία χώρα που ένιωθα ελεύθερος, όπου μπορούσα να ζήσω χωρίς να κοιτάζω πίσω. Σκέφτομαι την Ελλάδα με έντονα συναισθήματα, για εμένα είναι η δεύτερη πατρίδα μου μετά την Σερβία».
Ο παλαίμαχος έκανε ξεχωριστή αναφορά σε δύο αποτυχημένες στιγμές που σημάδεψαν την καριέρα του, με την μία να έχει ελληνικό χρώμα.
«Είμαι περήφανος για ό,τι πέτυχα, δεν μετανιώνω για τίποτα. Υπάρχει όμως κάτι που σκέφτομαι όμως», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Στογιάκοβιτς, που φόρεσε την φανέλα του ΠΑΟΚ από το 1993 έως το 1998, προσθέτοντας: «Σκέφτομαι τους τελικούς του ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκό (σ.σ το 1998), όπου χάσαμε στο 5ο παιχνίδι το πρωτάθλημα (σ.σ οι “πράσινοι” κατέκτησαν τον τίτλο με 3-2 νίκες). Και σκέφτομαι το σουτ που έχασα στο Game 7 των τελικών της Δύσης το 2002 ανάμεσα στους Κινγκς και τους Λέικερς. Αυτές οι στιγμές μου άφησαν έντονη εικόνα σοτ μυαλό. Νομίζω ότι πολλοί από τους συμπαίκτες μου (σ.σ στους Κινγκς) θυμούνται εκείνη την ομάδα και τα έξι χρόνια που περάσαμε εκεί. Την χημεία που είχαμε, αλλά και τους ανθρώπους».
